Kimsesizlere Şiiri - Halil Aydın

KİMSESİZLERE
Gökyüzünü örtmüş üzerine
Yıldızlar, ay ampul kendisine
Uyku birikir ağlamaklı yüzüne
Parklarda oturur bir bank üzerinde

Kimsesizliğine, çaresizliğine
Kötü kaderine için, için ağlar
Uzanır bir bank üzerine
Yumar gözkapaklarını

Uyku tutmaz gözlerini
Kendine sorular sorar durur
Neden bu hallere düştüğünün
Sorusunun cevabını arar durur

Çözülemez zor bir sosyal problem
Anlar kendisinin gücü yetmez
Sıla der; dönsem mi acep diye düşünür
Orası da dağılmış, eski günlere dönülmez

Sabahın ayazı iliklerine kadar işler
İyice büzüşür zavallı iki kat olur
Bir dahaki uykusuna kadar
Kim bilir zavallı ne kâbuslar görür

Kendi, kedine gezerek konuşur
Kimseler duymaz mırıldanır
Kendisine, beceriksizliğine
Kötü kaderine, anasına babasına
Kinini kusar, niye bu dünyaya
Geldim yeter diyerek çaresizliğini düşünür

Acıkmıştır zavallı ne yiyecek, ne içecek
Cepte yoktur beş kuruş, kimselerden isteyemez
Tek çare; çöp bidonlarını gezer
Bulursa atılmış ekmek, yemek
Onları etrafını gözleyerek, utanarak yer

Mekânı parklardır, boş bir bank
Bulursa oturur, göz kapaklarını kilitler
Yine düşüncelere dalar, çıkış yollarını düşünür
Bazen buldum işte bu der, o kapıda yüzüne kapanır.
Zavallı kaderimmiş, çekeceğim çilem bu benim
Der kötü kaderini kabullenir, başka çare demek yok
Diye düşünür
HALİL AYDIN (Sizden biri)