Kimsesizler Sokağı Şiiri - Yunus Hüseyni

Kimsesizler sokağına girdim, zaman senli değil
Sonu mu? Ölüm belki! Sevdalımı belli değil

Köşebaşında çocuk, yıldızlar inmiş yüzüne ama çilli değil
Ay yanıyor gökte, yaydığı duman senli benli değil

Nahif duruşuyla göz kırmakta baykuş karanlıkta
Soğuktan titrercesine kıpırdıyor lamba, kaldırımda

Rüzgârın alaycı kahkahaları çınlıyor kulaklarımda
Bin fare, mazlum bir kediyi katlediyor ara sokakta

Cepkenden çıkarıp, yakılan sigaranın tadı yok
Aşk mı, sevda mı? Hiçbirinin burada adı yok

Yavru karınca emekliyor kaldırımda, kıçında bezi yok
Kimsesizler sokağını geçiyorum lakin sonu yok

Kimsesizler sokağında kayboldu, kimbilir kaç seyyah
Ben bende beni kaybetmişim, yolumuda mı? Eyvah!

Aşk ile yola çıkan aşıka kaybolmak elbette mübah
Sevda uğruna yitirilen aklıma da eyvallah eyvallah

Kimsesizler sokağını geçiyorum, bensiz ben senli
Yürek yangınımdan çıkan nefesim kara isli

Yürüyor mısralar okuyarak Hüseyni isimli deli
Kendini kaybedişi, kimsesizler sokağına girişinden denli