Kimsesizler Mezarlığı Şiiri - Emine Gezer

Bir mum yakılı içimde
Korkularım gibi titrek bir ışığın gitgelleri beliriyor sessizliğimin gölgesinde,
Dilimin ucunda bir isim, devamlı aynı sancılı duyguyu yaşatıp duruyor takılı kalmış gibi.
Önce insanlar yok olmuş daha sonrasında hatıralar birer birer zihnimde
Sahipsiz mezarlıklarda dolmuş sanki tüm şehir
Ne bir tanıdık,ne bir nefes ne de bir yüz var karşımda
Aynalar ,sahi aynalar nerede?
Çocukluğum? Gençliğim ? Hafızamın iyisi kötüsü bir bir terk etmiş belli ki beni
Unutacak kadar ihtiyarlamışımdır umarım, şayet çocukluğumun, gençliğimin hatıralarını taşıyanlar kendi hayali uçurtmalarımızı vurmuşa çok yazık!
Ve evet çok yazıkki, hiç çocuk olmamış sayıyorum artık kendimi
Kimsesizler mezarlığından geçiyorum ağlıyor biri bir mezar başında
Sureti tanıdık gibi evet tıpkı geçmiş gibi,geçmiş gibi ancak geçmemiş ki silinmemiş hafızamdan sureti
Toprak toprak hatıralarını gömüyor o da, ağlamaktan gözleri şişmiş,bitkin bir hale düşmüş
O yük, onca acı ama bir başına hiç durmadan acısını gömmenin derdine düşmüş
Yakınlaşıyorum dokunuyorum omuzlarına elim bir boşluğu kavrıyor sonra
Gözüm takılıyor karşımdaki aynaya bitkin biri , gözleri şişmiş ağlamaktan ellerime bakıyorum o an; tırnaklarım toprak dolmuş hep.
Etrafıma bakıyorum gömülen hatıralar bir ömrü aşmış.
Yola çıktığımız onca insan taşa toprağa karışmış...