Kimsesizler Mezarı Şiiri - Tahir Sarıışık

KİMSESİZLER MEZARI

Kimsesiz doğmuştu gecekonduda
Ölümü göze almıştı annesi canı olsun diye
Kimsesiz büyümüştü kimsesiz çocuklar yurdunda
Adı kimsesize çıkmıştı insanlar arasında
Kimsesiz olarak askerlik bile yapmıştı
Kimsesiz kalbi ile sevdaya dahi tutulmuştu
Kimsesi çok olan bir kıza vurulmuştu,
Kimsesiz ne çok kapıdan kovulmuştu hakkı yenilerek
Kimsesiz diye ömür sürdü "hayat bu" diyerek
Bilmediği kimselerle ağladı ve güldü
Gün geldi ecel hak vaki oldu
Kimsesiz yokuşunda pek çok yorulmuştu
Kenar mahalle camiinde kıldı namazını onu seven cemaat
Gömüldü kimsesizler mezarlığında bilmem kaç numara ile
Bir vasiyet bıraktı veresiye yazdırdığı bakkala
"Kimsesizlerin sahibi Allah'tır,
Allah'ı unutanlar kimsesizdir" yaz mezartaşıma,
Bir de ekle "kalbe giremeyen kimsesizdir,
Aldanma kulun etrafındaki kuru insan kalabalığına,
Onların iç dünyası ne kadar sessizdir,
Kimseye hayrı olmayan ne çok kimsesizdir".