Kimsesizler Şiiri - Kemal Berk

Kimsesizin kimse bilmez halini
Dertleri çekerken seven mi olur
Nasıl yaşar alem görmez halini
Şu garip dünyada sessizce ölür

İnsanlık ölünce, yaşar acıyla
Gelen vurur giden vurur başına
Yuvarlanır topaç gibi ortada
Çektikleri bitmek bilmez bir ömür

Soğuk demez sıcak demez didinir
Bir lokma ekmeğe her gün bilenir
Bir gülen yüze nasıl sevinir
Yürekte parlayan ışıkla görür

Ne mektep bilirler nede medrese
Boyun eğer gelen geçen herkese
Seveni olmuyor her gün dövünse
Dertleri gönlünde alır götürür

Yuvasız kuş gibi meydanda kalır
Sıcacık yatağa hep hasret kalır
Kara kışta avcı havada alır
Kurtların içinde kendini korur

Külözü bunları yürekten sevmek
Garipler bilmiyor hak kula küsmek
Mazlumun acıyı yürekte bilmek
Kimsesiz garipler mertlerle yürür

Kemal'eren/ Kemal Berk