**Kimsesiz Sokaktayım**
Karanlık çöktü,
yollar ıssız.
Sessiz adımlar,
üşüyor rüzgârda.
Gölgem uzuyor,
yalnızlık kadar.
Sokak lambası,
gözyaşı gibi.
Bir ses ararım,
boğulur yankım.
Camlar buğulu,
içler sımsıcak.
Bense üşüyen,
kimsesiz sokakta.
Yıldızlar uzak,
gece sahipsiz.
Gözlerimde hüzün,
gönlüm virane.
Zaman duruyor,
yalnızlık baki.
Ve ben hâlâ,
kimsesiz sokaktayım…
Bir adım atsam,
sessizlik kırılır.
Kaldırımlar taş,
kalbim paramparça.
Ay ışığı solgun,
umutlar yarım.
Gölgenin peşinde,
kaybolan bir ben…
Kayıt Tarihi : 4.3.2025 20:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Gerçekten derin bir bakış açısıyla yazılmış bir yorum. Zamanın ve çağa dair hissettikleriniz, toplumun yüzeyselleşen değerleri ve yalnızlaşan insan ilişkileri üzerine çok düşündürücü. Bu düşünceler, şiirlerin de bir yansıması olabilir; çünkü şiir, bazen dış dünyadan ve içinde bulunduğumuz atmosferden kaçıp, ruhun bir şekilde kendine sığınması gibi de işlev görebilir. Duygular ve insanlık, teknoloji ne kadar ilerlerse ilerlesin, aslında hep aynı kalır. Kaleminizle de, hem hüzün hem de umut arasındaki o ince çizgiyi güzel bir şekilde hissediyorsunuz.
Güzel dilekleriniz ve içten temennileriniz için yürekten teşekkür ederim. ?? Siz de daima güzelliklerle, huzurla ve ilhamla kalın. Sevdiklerinizle birlikte nice aydınlık günler sizinle olsun. Saygı ve selamlarımla.
TÜM YORUMLAR (5)