Kimsesiz siir.. Şiiri - Ümit Tiryaki 3

"Özledim"

Her Gece köşe başındaydı..
Sabaha doğuracak güneşleri vardı belki..
Ya da yarım kalmış düşleri.
Belki hasretine yandığı biri,
Onu bu köşe başında terk etmişti,
amansız Yalnızlığa...

Her gece köşe başından el sallardı...
Ama yine de özlerdim onu,
Çok yoktu aramız!
Uzatır olsaydı kolunu,
Belki de değerdi parmaklarımız..
Ya bir de somurtsa
Bin arşın uzaklaşırdı hayali.

Ama yok!
Hergece gülerdi köşebaşından..
Hep mutluydu
Umutluydu yarından.
Gözleri sürmeliydi
Ne biçimdi hani!!!
Dirilip mezarından
Sokrates görmeliydi.

Her köşebaşı beklerdi onu...
Kutup yıldızını çok severdi!
Karıncalar en yakın arkadışıydı
bu yüzden..

Hiç üşümezdi.
Kına yeşili atkı takar,
Sol kolu yırtık palto giyerdi.
Çayı çok severdi,
Ve kendi sardığı sigarasını,
Arka arkaya içerdi...
Öyle ki,
Ona göre tütün değil, sevda zarardı!
Sonra doğrulup yerinden,
Seher vakti gibi sararan bıyığını, özenle tarardı...

Her gece köşe başında aşık olurdu...
Destansı sevdaları vardı hani..
bana hiç anlatmazdı.
ona göre anlatılırsa,
aşk falan kalmazdı.

ve her gece köşe başında içerdi...
Dumandan görünmezdi bazen,
Çimen yeşili gözleri,
Parmaklarında yanıklar vardı,
Ve kirliydi elleri...
Her sözünde, çektiği acının adı,
Belki de damağında bir önceki acının tadı vardı...

Herkes farklı bilirdi ismini..
Her gün uzun uzun şiirler yazardı,
Nokta koymadan, bir solukta,
Ve kalemini bir meçhulun kirpiklerine asardı....

"özledim" ile başlayan şiirler yazmazdı...
Ve kağıtları buruşturup atmazdı!
Ona göre;
Yürekten dökülen bir kelimeyi,
Sokaklar tașıyamazdı!

Her gece köşe başında ağlardı...
Arka arkaya yaktığı sigarası,
Sokagı aydınlatırdı!
Çok uzaklara dalardı yeşil gözleri,
Ah çekse, içimi hüzün kaplardı...

Anladım ki,
Güneșin bile en doğusunda,
Bir umuda yeltenmișim,
Ülküden öte, ülkeden öte ve candan öte,
Sensiz kimsesizmișim...

Ben her seher vakti,
Ömrümü tenine vurup,
Bir Köşe başında,
Kaç baharı feda etmişim...
Ve anladım ki;
İç çekerek derdine ağladığım
köșe başındaki kimsesiz șair,
Meğerse hep benmişim....