Kimsesiz Özne Şiiri - Zafer Başkaya

Hiç beklenen olmadım ben bu hayatta. Eller sallandığında; hep sırtım dönüktü benim. sanırım bu sebepten gülün peşine sürekli bir ek ekledim, güle güle gittim. hiç bir ani yankılanan ses merak uyandırmadı bende, dönmedim arkama hiç bir suretle. Her yolculukta bıraktığım gözlerim oldu benim yoluma giderken. Çıktığım yolların herhangi bir dönüşünde merak uyandıracak veyahut ta bir vuslatı yaşatacak gözlerim de olmadı. O gözlere hep bir yetim, hep bir yitiktim...

Hiç beklenen olmadım ben bu hayatta. Adımdan dökülmedi zerre damla su, süzülmedi asfaltta. hep tek yönlüydü istikametlerim,hep ardı ardına... Ardına bakmaksızın önümde yalnızlık yol boyu uzanır boylu boyunca.