Kimsesiz Ölüm Şiiri - Mustafa Kubur

Kimsenin ölümü olmayan bir ölüm bu
Göklerden alacaklının dişleri arasından sızan
İleri geri konuşana bırakılamayacak kadar ciddi
Amansız sayılacak kadar vahim olmayan

Dağınık bırakılmış döşeklerdir sorgucusu
Başı sonu belirsiz çalakalem bir yazıysa bu hayat
Birlikte olmanın kenetlenmek sayıldığı bir çağda
Gölgelere bile gölge düşürülmüştür çoktan
Yazgının italik yönünü kıblegah saymaktır
Artık dirilere düşen son görev

Sanki hiç yaşamamış gibi yaşayanlardan
Sanki hiç ölmemiş gibi ölenlerin farkıydı
Her sarplığı vaha
Her darplığı paha saymak
Geçerlerdi kilitlenerek açılan kapıdan
Gelene git demeyene inat
Geleni gideni çoklara karışarak

El değmeden üretilmekti uğranılan azizlik
Karınlarına bağladıkları taşı
Bilirlerdi gediğine koymasını ama
Gediklilere armağan olurdu bu tavırları
Var olmanın soluklandığı taşlaşmış bu yerde
Anlamak zor bağrına taş basılı olmanın ferahlığını

Kendi ölümünü yaşamakmış tamamına ermek
Başkasınınkini yaşamaksa tamamen ermek
He de gitsinci bir çağda
İfadesi zor bir ölümün hayatı nasıl şerh ediciliğinin
Onlar yalnız kelebeğin kanadında toz olur
Bizimkiyse yanağı makaslanmış hayatlardır

Başından beri sonunda olanlaradır çağrım
Boş yere tüketeceğiniz nefeslerle
Üfleyin sadece umarsız canlara
Almaz elden aldığınız elle
Mesh edin ezeli yürek yaralarımıza
Doğurun bizi tüm ıstılah manasınca
Doğurun ki
Olalım asıl gözü açık gidenlerden

Kimsenin ölümü olmayan bir ölüm bu
Ölümlere ölüm beğendiren bir ölüm