Kimsesiz nine Şiiri - İzzettin Bilgin

Yaşlı bir kadın gördüm anneciği,
Dağın başında oturuyordum,
Gözlerinden yaşlar akıyordu,
Mutluluğun düşmanı olmuş, sanki.
Birbilsen anne gözlerindeki ışıltıları sönmüş,
Kaç kere öldürecekti,kendini biliryor musun anne?
Bir dert ortağını arıyordu,kendine,
Nerde o günler düşenin dostu olur mu?
Elleri soğuktan açılmyordu,
Tir,tir titriyordu,
İnsanlığa kahrecesine,
Hıçkıra,hıçkıra ağlıyordu,
Yardım etmek istedim ona,
Ama elimden birşey gelmiyordu.
İnsanlığa sığmaz bu anneciğim,
Kimsesiz,yetimdi,
Yanına gidip oturdum,
Ne olduğunu sordum,
Birbir dertlerini anlattı bana,
Anlattıkça yüreğim yanıyordu.
Yanlızım diyor,
Oğlum olur musun? dedi bana?
Tabiki evet diyeceğim ona,
Ya sen olsaydın anneciğim,
Sen ne yapardın,
Bu çaresiz yaşlı nineye,
Yardım edermiydin ANNE?