Kimsesiz Kimse Şiiri - Abdulkadir Karaman

Terkedilmiş yollarda yapayalnız biriyim
Gözlerime buğulu hatıralar sarılmış.
Bâzen yoksul bir derviş, bâzen çılgın çeriyim.
Denizim, ırmakları denizine darılmış.

Zaman koyu karanlık, yalnızlık derin girdap
Eskidikçe, ömrümü kemirir vesveseler.
Geleceğim, yolların meçhul ruhunda serap
Büzülmüş gölgesine, yalnızlığı çiseler.

Nefes nefese bitkin, irâdem erimekten
Acıların tavası bekler beni özlemle
Ruhum dert tiryakisi, dertlerle çürümekten
Canım düşer yollara, gözleri dolu nemle.

Hâlimden anlayacak, hâlden bilen kalmadı
Dehlizlerin dibinde sancılı biçâreyim
Çıktım da pazarlara tek müşterim olmadı
Geri dönmez yollarda derbeder, avâreyim.

ASGARİ bir kimseyim, sensin benim her kimsem
Şu zaman denizinde yırtılmış yelkenlerim.
Kahrolurum inan ki, sevdiğini bilmesem
Mihrâbında mültecî, bağışlanma beklerim.