Kimsesiz karanlıklar Şiiri - Di Yar

gecenin ıssızlığında koşuyorum
karanlıklar da ardımda
ay yalnız bana parıldıyor
yapraklar yolumu süslüyor

bir park görüyorum
ne de kimsesiz bir park
tek çocuk yok
bir adam çarpıyor gözüme
gözleri yaş dolu
yürüyemiyor da
kendi yükü ağır geliyor
çok ağır çok
nasıl olur da kendi yükünü taşıyamaz olur insan?

kimsesiz karanlıklarda avuntusuz bir beden
ağır, utanç içinde ve de solgun bir yüz
kederli bir mırıltı ve yutkunamadığı göz yaşları
ah tanrım, yalnız ona parıldasın ay
güneşini benden esirgemene razıyım