Kimsesiz Evler Şiiri - Leyla Şerif Emin

Kimsesiz evler…
Hayalet bir gemi şimdi demlenir
Zincire vurulmuş kederlerden
Çisil çisil düğümlere dönüşür damlalar
Demir atmaktan başka ne gelir elden…
Bazı ölümler gibi ansızın gelir yaz
Zerreler uçuşur boş odalarda
Kavurur sıcak yanar perdeler kopar
Bir ev yavaş yavaş solmaya başlar
Kapılara kilit vurulur terkeder odalar bu şehri
Insansız ve sabahsız günlere liman olur
Çelişkisiz sözler mıhlanır duvarlara
Aynalar yalnızlaşır çehresizdir
Bir ev daha toplanmadan gömülür toprağa
Artık hiçbir hikaye açmayacak o sofrada…

Осамени куќи…

Сега веќе се натопува еден брод-дух
Кој е окован од тешки маки
Капка по капка си ронат солзи и се претворуваат во јазли
Што ли друго преостанува освен да се закотви...
Плашливец си држел во рака,
Ме погоди но не ги закопа надежите
Еве,
Понекогаш летото доаѓа ненајавено, како смртта
Си лебдат честички во празни соби
Удира жега, завесите се кинат од горештина
Една куќа лека полека почнува да бледнее
Се заклучуваат врати, собите го напуштаат градот
Иднината се осудува на доживотна казна
Куќата веќе станува пристаниште на дни без луѓе и без утра
Недвосмислени зборови се заковаат на ѕидови
Осамените огледала си го губат својот лик
Уште една куќа се погребува без да биде средена
Веќе ниедна приказна нема да никне од таа софра...