Kimsesiz Çocuklar Yurdu Şiiri - Kemal Tağa

Şehirden çok uzak
Bir ırmak kenarında
Yemyeşil bir ormanın
Hemen biraz koynun da
Sahipsiz çocuklar yaşardı
Küçücük bahçesiyle
13 numaralı kimsesizler yurdun da.
Anne şefkatine hasret
Sevgi kavramından uzak.
İçlerindeki umut
Bembeyaz parlayan
Bir bulut kadar berrak
Bir çoğunun gözünde
Hayata bakan hüzün
Dolu bakışlar
Gözleri hep buğulu
Eksik olmazdı yaşlar.
Duvarları soğuk
Odaları karanlık
Bir yalnızlığın
Gölgesi kadar hain.
Onlar çocuktular,
Suçsuzdular,
Günahsızdılar,
Kimi
Ayyaş bir babadan
Kimi
Zulmeden bir dayıdan
Kimi
Bir fahişe anneden
Kimi
Dağınık bir aileden
Düşmüştü buralara.
Üstlerinde elbise yok
Ayaklarında ayakkabı
Soğuk kış günlerinde
En az yürekleri kadar
Titriyordu bedenleri
O beden ki
Zayıf ve savunmasız,
Onlar çocuktular
Diğer çocuklar gibi
Günahsız ve savunmasız
Bir o kadar da masum
Bir küçük oyuncağın
Peşinde saatlerce
Mutlu olacak kadar çocuktular.
Yurdun duvarları soğuk
Odaların havası boğuk
Onlar umuttular aslında
Çocuk olduğu kadar
Gelecek adına umuttular
İçlerinde hala bir ışık
Hayata tutunacak
Bir duygu taşıdılar.
Onlar 13 numaralı
Kimsesizler yurdunun
Loş ışıklı odalarından
Masmavi gökyüzüne
El sallayan
Beyaz güvercinlerle
Umut tazeleyen
Küçük yüreklerinde
O zayıf bedenlerinde
Hüzün dolu bakışların da
Bir gün kayboldular.

Bu şiir kardeş devlet Azerbaycan' da ki 13 numaralı kimsesiz çocuklar yurdunda yaşayan ve ellerini sevgiyle bir ziyaretçiye uzatan küçük bir kız çocoğuna yazılmıştır.