Kimsesiz Çocuk Şiiri - Yusuf Özerol

Dokuz aylık yoldan geldin be çocuk
Ananı babanı tanımadın hiç
Bırakmışlar seni bir kuytu köşeye
Ayrıldın anadan göremedin hiç

Seni bırakını bulamazsın sen
Gülmek istesende gülemezsin sen
Adını soyadını bilmek istersen
Arayıp sorsanda bulamazsın sen

Seni bırakanı hatırlamazsın
El bebek gül bebek yaşayamazsın
Bırak bu günleri anılarda kalsın
Arayıp sorsanda bulamazsın sen

Anne kokusunu tatmak istersin
Yaşın büyüyünce sünnet istersin
Babasız bir hayat hiç düşünmezsin
Arayıp sorsanda bulamazsın sen

Anne baba yoktur kime gidersin
Üzülünce kime sitem edersin
Gece gündüz demez durmaz inlersin
Arayıp sorsanda bulamazsın sen

Yetiştirme yurdu seni götürdü
18 yaşına kadar eksiğini yetirdi
Artık yaşın yetti senin kendini düşün
Arayıp sorsanda bulamazsın sen

Askere gidersin uğurlayan yok
Herkese mektuplar gelir bir seninki yok
Izdırabın artar günler ay gelir
Arayıp sorsanda bulamazsın sen

Evlenmek istersin ailen yoktur
Nüfus kağıdında sorular çoktur
Birini bulsunlar üstüne yazdır
Arayıp sorsanda bulamazsın sen

İşe girem dersin soru sorarlar
Kimsesizim dersen sana gülerler
Sana yetim derler dalga geçerler
Ne yapsan etsende gülemezsin sen

Hayatı kavramak zor gelir sana
Umudunu kaybetmek acı verir insana
Yetiştir kendini faydalı ol vatana
Ne yapsan etsende küsemezsin sen

Evlenirsin çocukarın olursa
Kendini hatırla aklına gelirse
Çocukların anne baba diye seni bilirse
İşte o an senin yaşadığındır