Kimsesiz Bir Mektup Şiiri - Fırat Gül

Karanlık bir gece daha, ve gökyüzünde hasret rüzgarına kapılmış yalnız bir gönül, akıyor hüzün dolu bir gemi; yüreğimin denizinde kopan fırtınada. Ağlamak çare değil biliyorum, yada sessiz bir çığlık atmak yüreğimin derinliklerinden; umut misali, sevmek kabullenmek değil biliyorum, Aslı ile Kerem misali ölmek; ve yeniden dirilmek bir mahşer sabahı.

Beni arar da bulamazsan bir sabah vakti; suçu gözlerinde ara. Aynanın karşısına geçip bir de sen dene gözlerine bakmayı,o zaman göreceksin gözlerinin içinde ebedi sevmiş ve sevecek olan bir sevda mahkumunu. Ve anlayacaksın kalpten sevgimin utangaç tavırlarını.

Ellerim kalbinin yangınını donduracak kadar soğuktu, ve gece ah bu gece neden bu kadar karanlıktı? Kalbini neden hissedemiyordum avuçlarımda? Sevdamız bu karanlığı aşkımızın ateşiyle aydınlatalım. Aydınlatalım ki bir daha kaybolmasın aşkımız karanlıkta, birdaha ölmeyelim sevgimizden habersiz.Kavuşalım her daim cennet bahçelerinde.

Eğer anlarsan bir gün seni sevdiğimi,ve anlarsan bir bahar sabahı göçeceğimi senden ayrı bu diyardan; sakın ağlama. Dökülen gözyaşlarından yeşerecek çiçek beni sana hatırlatır. O zaman daha çok hatırlar daha çok üzülürsün.

Beni ara her sokak başında, beni sor gerçek aşıkların duygularından. Ve bekle bir meltem akşamı yanlızlığımı, gözlerimi hayal et gözlerinde ve öyle bir sarıl ki bedenime tüm arzuların son bulsun. Ardından kır kalemimi çaresizliğimin ardından ve koy şu dörtlüğü kalbinin en aşık yanına;

Gel sor beni mahsuniden,sırattan;
Ne anladın nede bir sual ettin,
Nerde görsem gül yüzünü Allah’tan;
Hep seni dilerim maralım.