Kimsesiz Aşk Şiiri - Mehmet Kızılelma

Seni bulduğumda,
Bir kış akşamı kadar yalnızdın.
Ellerin üşüyordu,
Gözlerinde uzun yolların yorgunluğu.

Kim bilir kaç şehir vazgeçti senden,
Kaç sokak unuttu ayak izlerini,
Kaç kapı eşiğinde durup,
Sonsuzluğa açılan bir ev hayal ettin?

Ben seni sahiplenmek istemedim,
Zaten dünya seni hep satılığa çıkarmıştı.
Bir eşya gibi elden ele,
Bir yabancı gibi yüzlerden yüzlere…

Ama sevdim seni,
İçinde kaybolduğun sokaklarıyla,
Seni unutmuş çocukluğunla,
Ve her defasında susmayı seçen yalnızlığınla.

Sevdim, çünkü ben de bilirim,
Bir ömrü valiz gibi taşımayı,
Her gittiğin yerde biraz eksilmeyi,
Ve bir aşkı, sığınacak bir ev sanmayı.