Kimsesiz Şiiri - Zeynep Karacaa

kimse kimseyi görmüyor artık
kimse kimseye nasıl olduğunu sormuyor
merak ederek
odada duran uzaklık büyüyor
gözlerin büyüyor
avcumun içinde saklı duran
saklı duruyor insanlar
birbirlerinden
saklanıyorlar
kimse kimseyi kırmıyor güya
ama herkes herkese kırılıyor
kimse kimseye sahiplenmiyor
kimse kimsenin umrunda değilmiş gibi davranıyor
oysa biliyorum
oysa hissediyorum
sert sözlerin içinde
baldan tatlı rüyalara bırakacağım kendimi
oysa korkuyorum
devam etmeyeceğinden korkuyorum
bırakıyorum rüyalarım kendi duvarından akıp gitsin
kendi duvarımdan kolay kolay sızmıyorlar içeri hâlâ
baba

kimse kimsenin yanında uzun süre kalmıyor
kimse kimseyle hayaller kurmuyor
oysa anlatmak için biriktirdiğim anlamsız anlar var
anlam arıyorum içlerinde
başımdan düşüp duran gözlüklerim gibi
defalarca düşüp duruyorlar
ben onlara anlam yükleyemiyorum
kimse onlara anlam yüklemek için bakmıyor
başım dönüyor
başım dönüyor
ama durmaktan korkuyorum
korkmaktan korkuyorum çoğu zaman
ve tüm bunları öğrendiğinde
senden korkuyorum
oysa bir kıyıya deli gibi ihtiyacım var
yaslayıp başımı
deliksiz uykulara
ihtiyacım var

kimse kimseyi sevmiyor artık
kimse kimsenin kimsesi olmuyor
kimsesiziz çoğu zaman .z