Kimsesiz Şiiri - Keşfi Çamaşuvi

Aktarmadım iyi ki
Yorgun kiremitleri
Küçük aralıklardan
Seyrederim geceyi

Bir yıldız konar bazen
Kırık dökük çatıma
Bazen sessiz ağlarım
Acımasız bahtıma

Yaş ereli kemale
Oldu belki on sene
Kızımdan bir haber yok
Oğlan gitmiş askere

Hanımı kaybedeli
Kahretmişim kendimi
İşi gücü asmışım
Divane dolaşmışım

Gece uzun bu gece
Düşün düşün bitmiyor
Nankör bir kedim vardı
Etrafta görünmüyor

Yine andım hatunu
Gözlerim duman duman
Yüreğimde bir acı
Dedim onsuz olamam

Sıkıştı işte kalbim
Nefes alamıyorum
İlaçlarım yanımda
Kalkıp alamıyorum

Kasılmıştı her yanım
Biraz acıdı canım
Elim uzandı suya
Bardağı tutamadım

Düştüm yataktan yere
Yükseliyordum göğe
Yorgun bedenden çıkıp
Kavuştum sevgilime

Ne güzelmiş yıldızlar
Parlak koskoca bir ay
Ilık serin bir rüzgâr
Beni sessiz uğurlar

Kapısını çaldık
Açan olmadı
Kızını aradık
Umursamadı
Vefasız oğlanda
Kardeşi gibi
Tanımam demişti
Ben kendisini

Kısa oldu onun yolcu selası
Yoktu olmadı ki bir can yoldaşı
Avluda toplanan on, on beş kişi
Bizlerdik merhumun son arkadaşı