Kimsesiz Şiiri - Hayrullah Gülsün

Kimsesizliği oynuyorum şu yalancı dünyada.
Perde sayısı belli olmayan aldatıcı oyunda.
Karanlıkta kalan fakirliğin siyah tülbendiyim.
Fark edilmeyen uçsuz bucaksız biçareyim.
Alkışlar süslü püslü kostüm giymişlere.
Eğilir başlar içi kof fikirlere.

Hayatım gibi dalgalanmış saçlarım.
Geçen ömrüm kadar uzamış sakallarım.
İnsanoğlunun pençesine takıldı hayallerim.
Dünya pazarında satıldı özgür geleceğim.

Evim:banklar,sokakların kuytu yerleri.
Soğuk rüzgarlar iliklerime kadar üşütür beni
Bedenim hasrettir, sımsıcak yatağın hasretine.
Yüzüme bir dostun içten gülüşüne.

Havada kaldı yıllanmış ellerim.
Yakalayamadım uçup giden mutluluğu.
Kimsesizlik dilimden dökülen utku.

Batan hüzünlü güneştir hayatımın her anı.
Sevgisiz bakışlar körükler içimdeki yangını.
Gündüz ve geceler kemirir ömrümü.
Geleceğin meçhul yolunda beklerim sonumu.

Doğmuşum, ölmüşüm ne yazar?
Yazılsa da yazılır mezar taşıma:
Bu ademoğlu yaşadı ve öldü tek başına.
28.12.2015