Kimsesiz Şiiri - Serhat Fidan

Sokakta bir kimsesizlik var
Alıyorum yanıma beraber kimsesizleşiyoruz
Acılarımız mı birbirine benziyor
Yoksa zaten aynı kişimiyiz

Gözüm seyriliyor hayata karşı
İçimde deli deli düşünceler
Her an patlayacakmış gibi duran
Ama hiç bir zaman patlamıyacak imajı veriyor herkese

Hayata penceremden bakıyorum çoğu zaman
Herkes gülünç
Herkes sevgili
Herkese el ele
Bir bakıyorum ki yapma gülüşler sergiliyorum herkese
Oysaki için kan ağlıyor
Ama anlayanım yok buna eminim

Düşler bahçesine çıkıyorum
İsyan ediyorum çoğu şeye
Çokça haykırıyorum hayat denen zillete
Nefes almak aklıma geliyor sonra
Göğüs kafesin sıkışıyor
Öldüm diyorum öldüm
Ama bir türlü ölemiyorum

Gözlerimi açtım ki
Acım sol yanımda gülüşürken yalnızlığı ile
Düşüncelerde savruluyorum
Ne bir tutanın
Ne de bir sevdiğim var
Hayat denen bu uçurumda...