Kimsesiz Şiiri - Süleyman Bektaş

Kimsesiz

Duman çökmüş dağların yamacına,
Karlar yağmış boz dağların başına.
Kimse ortak olmuyor acısına,
Eser her yanından yel soğuk, soğuk.

Ocağını tüttürecek kimse yok,
Yer yatak, yorgan kısa, oda soğuk.
Günler geçer kapısını çalan yok.
Titrer teni öksürür boğuk, boğuk.

Akar kerpiç damı, aktaranı yok,
Odun sobasını bir yakanı yok.
Hal ve hatırını hiç soranı yok.
Şükür bu halime der buruk, buruk.

Fer kalmamış gözlerinde seçemez,
Titrer eli çorbasını içemez.
Hasta olur ilacını içemez,
Akar bedeninden ter soğuk, soğuk.

Dağılmış her yana, çoluk ve çocuk,
Gözleri yollarda gelen giden yok.
Bayram gelir geçer, el öpeni yok.
Yine gelmediler der buruk, buruk.

Oğlu gurbet elde, torunu olmuş,
Bayram da getirin göreyim demiş,
Oğlu izinim yok gelemem demiş,
Akar gözlerinden yaş boncuk, boncuk.

Çağdaşi dünya haline şaşmasın,
Diler ki elden, ayaktan düşmesin.
Yaş kemalden sonra aklı şaşmasın,
Bakar biteviye göz donuk, donuk.

Süleyman Bektaş (Çağdaşi)