Kimsesiz Şiiri - Ömer Arıkan

Bükersin boynunu bir iç geçirip
Yad diyarda yaban olun kimsesiz
Ağıdın tutaman birden höykürüp
Silersin göz yaşın durun kimsesiz

Yarana tuz basan tesellin olmaz
Deli gönlün sükut etmez avunmaz
İçini dökecek bir dost bulunmaz
Gezersin sokaklar evin kimsesiz

Bazen bakışların uzunca dalar
Bazen efkar basar çöker dumanlar
Boğazından aşmaz dehir damlalar
Demliğin,bardağın çayın kimsesiz

Akşam olur karanlıktan ürperin
Duygular kabarır kendin ses verin
Sıkıpta yumruğun çıkıp gezinin
Adımların bitkin yolun kimsesiz

Teselliden uzak olur geceler
Beyninde uğultu,kalpte sancılar
Her köşe başında birini arar
Yürürsün mechule varın kimsesiz

Daldığın hayaller bitmez son bulmaz
Şafak söker olur uykular tutmaz
Dizlerin çözülür tenin taşımaz
Gözlerin kapanır ÖLÜN kimsesiz