Kimsesiz Şiiri - Emrah Kılıç

Sahancı kahvesin de sabahlayan bir kimsesiz
Yatacak, gidecek bir yeri yok
Hayattan tüm bağlarını koparmış
Nefes alıp ruhu yok gibi
Sıcak bir çay, içini ısıtmak için
Cebinde beş parası yok
Görüp de yüz çevirenler
Açlığı bilmeyenler
Bilmezler onu, onun gibi yoksulları
Yaşama umuduyla bir kuru ekmek sevindirir
Şükretmesini bilirdi
Olup da şükretmeyenler
İbret almaz nehrinde yüzenler
Bilmezler kimsesizleri
Açıkta yatanları ve aç kalanları
Bilmezler
Bilmeyi de istemezler
Kibirli hayatlarında