Kimsesiz Şiiri - Deniz Güneş Kıyas

göz bebeğine takılı yasak sözlü hayaller
sessizlik alın yazısında bir kuble kan izi gülüşlerine
bir nokta biriktirmiş siyahın izinde beyaz bir hale
yayılırken benliğim kimsesizliğinde
şahika bir tutkuda yalancalardan geçen bir vapur
bana sallanan bir elde sebat savurur

gül adına sevdalarımız
boylu boyunca kırmızıya tutkun
utangaç gözlerimizi kaçırırdık birbirimizden
şimdi bakışlar solgun
deli deli çarparken yüreklerimiz
masum maskeler altında
küçük diş izleri bırakırken dudaklarımızda
ay ışığında
gülün dikenlerinden kaçıramadık parmaklarımızı
yalnızlığın tuzaklarında

gün geceyi yırtarak doğuyor ümitlere
sedef yüzlü çiğle beslenen bir gül yaprağında hüzün
bu koca şehirde sensiz yaşarken aşk
yayılırken benliğim kimsesizliğinde
umarsızlığının toprağına ektiğim bütün duygular
kısır döngülerle öğütüldü gözlerindeki taş değirmende

uzaklarındaki merkezlerde salınmak sevdanın büyüsüyle
yaşamın zehirden kadehinde ve senin yüzünün çizgilerinde
kaybetmek ve bir daha bulmamak sensizliği
karanlıkla bozulmuş bir kızıllıkta dile kolay varlığına uzanmak
göz bebeğine takılı yasak sözlü hayallerle
yayılırken kokunda benliğin kimsesizliğim

deniz güneş