Kimsesiz Şiiri - Mehmet Tekmen

Ne kaldı bugünlere,ecdat hatıratından.
Yok mu feda edecek,bir lahza rahatından.
Uzayan kervan yolu,durak durak bölünmüş.
Her bir karış toprağa,niceleri gömülmüş.

Okunmaz yazıları,mezar kitabelerin.
Ders vermez olmuş bile,yüzü harabelerin.
Gezip dolaşan yurdu,ne duyar ne de görür.
Bir parça kabut bezi,belki alır götürür.

Yeter mi dersin ona,bunca mal mülk içinden.
Nefsine düşen odur,kalan terekesinden.
Üzülüp düşünenler,kurtuluş yolu bulur.
Bir parça mutluluktan,verilmesi umulur.

Yerle hem hal olanlar,dünya benim sanırlar.
Oyalanıp bir müddet,böylece aldanırlar.
Mevcudat âleminin,hakimleri olanlar.
Ne kadar aşinadır,sonralara kalanlar.

Zaman nehir misali,sürdürür akışını.
Uçuşan hayalleri,şaşırtır bakışını.
Dostları hep terkeder,mezarda yalnız kalır.
Melek gelir başına,ifadesini alır.

Gizli kalmış hayaller,iz bırakmadan gitmiş.
Sayısız nesillerin,sonu hep böyle bitmiş.
Ne gören var ne duyan,toprak altında sessiz.
Herkesi dost bilenler,şimdi yalnız kimsesiz.