Kimseseizler Mezarlığı Şiiri - Ece Özdemir

Mutluluk…
Senin inanmadığın ruhundayken
Ona gebeydim..
Seninleyken
Acıya gebe kalmamış gibiydim..
Cahil bir genç kızdım…
Çünkü mutluluğuna gebeydim…
Dokunduğunu acıtmıyordun
Kalbim zeval altında değildi
Sana acımıyordum…
Gözümde hep denizin ufuk noktası kadar uzak
Avucumu gözlerime tuttuğum kadarda yakındın
Şimdi deniz ufuklarını aştın
Fezalardasın…

Yıldızlara dokunurdum
Dünya hali yalandı…
Siyah bir zümrüt kalp kadar avucumda
Beynimde
Kalbimdeydin…

Uzak bir şarkı acıtmazdı canımı
Lütfen dağınık kalsın derdim kalbim
Kimse toplamasın isterdim
Öyle dağınığım ki
Şimdi toplayanım yok
Karnım aşka tok…
Seni unutmak yerine
Yokluğunu sensiz yaşamayı unutmadan
seninle
Buna alışıyorum…

Püsküllü bela ben
İstanbul boğazında martı gibi her yana savrulan
Eskişehir in yalnız sokakları gibi ıslağım
Ruhumun kaçış yerleri
Sana sığındım limanların işgalcisi
Titrek ellerin sahibi
Yolda başı dik yürüyen senin
Faili meçhul katili benim..

Yabancı aşıkların aşklarına imreniyorum
Bizimkisi en yabancıyken
Derin hüzne boğuluyorum
Sanki keder bir boka yarıyor da
Ben hep keder ve senin içindeyim

Fahişe dünyanın son düşüğüyken ben
Şimdi dünyanın sonu sana gebe eski sevgilim
Aşkım büyüdü mü ne
Eğitemez oldum
Elimden Kaçıyor
Yaramaz çocuk…
Seni nasılda özlüyor bu aşk bu bedende

Ama sen beni özlemiyorsan
Unut gitsin…
Kimsesizler mezarlığına göm beni…
Unutulup gideyim…