Kimsenin Uğramadığı Müze

Ben ölünce sevgilim evimi kimsenin uğramadığı bir müze yaparlar belki
Tozlu raflarında dizili kitapları tekrar tekrar olmayan ziyaretçilere açarlar
Girişi biletini hüzünlü yalnızların gözyaşları yaparlar belki
Tahta kuruları kemirmez üzerinde öldüğüm sandalyeyi
Ziyaretçiler nasılda acırlar bana
Sana yazıpta gönderemediğim mektupları okudukça
Ben ölünce sevgilim, evimi kimsenin uğramadığı bir müze yaparlar belki
Nasılda gebermiş derler gezerken
Kıskanır aşıklar odada karu beladan beri yankılanan seni inlemelerimi
Ben ölünce sevgilim kimsenin uğramayacağı bir müze olsun evim
Yalnız senin gezme ihtimalin olan bir müze
Bi ihtimal benden sonra gelirsin diye anahtarı bırakıyorum kapıdaki begonvil tabutu saksının içine
Ben ölünce sevgilim geleceksen eğer bu müzeye
Sana çizdiğim resimler
Mutfak penceresinin camında gizli
Buğu ile mühürlü hepsi
Nefesin değerse eğer çözülür resimdeki tılsımı imgelerin
Nefesin değince sevgilim Cam ölü ve yaşayan benden daha mesut olur.
Ben geberince sevgilim geleceksen eğer bilesin bunca acı, özlem ve kahır bana az bile