Kimsenin sesi duyulmazken o ikisini tenime kazıdım.
Biri, akşam inerken bir ağacın yemişli dalı gibi sarktı içime
Diğeri söz büyücüsü, tanrıların katibi ve yeryüzünün tek keyifli acısı
Kanıt arıyordum hayatı yaşadığıma. Ben sessizliği konuşuyordum.
Biri sessizliğe üşümeyi öğretiyordu
Diğeri aynaya bakmaya zorluyordu onu.




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta