Kimsenin ‘iyi ki’si Şiiri - Kalbi Narin

Sen kimsenin “iyi ki”si olmadın.
Ne annenin, ne babanın, ne. Kimsenin.
Rüyanda bile attığın adımdan yüzüne gülerek gittiler bu sabah.
Sen surlarını, unla şekeri suya karıp inşaa etmedin.
Sen surlarını yoklukla, hüzünle, acıyla kardın, donmaktan kanayan ellerinle.
Bir pencere bile bırakmamışsın kendine surların ardında.
Daracık bir avluda mücadelelerin aman vermemesiyle yığılmışsın.
Belki de katran doluyordur ciğerlerine, kezzap değiyordur zerrelerine.
Yığıldığın yerde çözülmeye başlıyorsundur, bir yudum berrak bir su koklayamadan.
Surların ötesinde kalanlar dışarıdan zehirli bal çalıyorlarken duvarlarına, böbürleniyorlar.
Son nefesini de bize ver.
Verirdin kuşkusuz tek bir nefes başkasında mutluluk olsaydı.
Dört ayak üzerine doğrulup ya da sürünerek de olsa alacaklıları içeri alamadığını bilmiyorlardı.
Hadi kalk.
Kemiklerin kırılsın.
Kalk.
İçinde bir tek sana kalmadı bir mezar.
Kalk.
Surların yıkılsın üzerine.
Belki enkazının bir köşesinden yükselen bir filiz, “iyi ki” bana toprak oldun edasıyla en güzel şekilde açar.
Hadi kalk.

Günaydın. . .