Kimsenin görmediği Emin sessiz kalır

Gecenin koyu odasında ışıklar titreşir,
Ama Emin’in yüzünde kimse yüzünü görmez.
Dudaklar açılmadan önce kelimeler donar,
Sessizlik, onun en sadık gölgesidir sessizce.

Kapılar kapanır, şehir susar adımlarıyla,
Bir çivi gibi kalır kalbinde gizli sızı.
Gözlerinde su kırıntıları, bakışları uzak,
Her anı bir tablo: kimseye açık olmayan bir resim.

Sözcükler boğulur boğazında, suya düşen küçük taşlar gibi,
Emin konuşursa da kimse dinlemez gibi gelir bazen.
Çünkü kimse bakmaz, kimse görmez onun içini,
Dünya kendi ritmine takılmış, o da yalnız bir notadır sessiz.

Ama sessizlikte bile bir ses doğar içinden,
Yankılanan sessiz bir fısıltı: “varım” der hafifçe.
Gizli bir güç, görünmeyen bir adım gibi,
Kimsenin görmediği Emin, kendi ışığını inşa eder yine.

Bir sabah olur, şehir uyanır mı bilinmez,
Ama Emin kendi günışığını kuşanır yavaşça.
Görmese de, dinmese de içindeki ses büyür,
Sessizliğin içinde kendi adını haykırır: Emin