Kimseler Bilmez Şiiri - Utku Demir

Kimseler bilmez
Bir başıma savaşırım
Senin içimde yarattığın ölümsüz canavarla
Gözlerim nöbetlerde kızarıktır
Her türlü canlı şu alemdeki
Hasta mısın diye sorarlar farklı yollardan
Üşütmüşüm derim ağustosta
Kırk derece sıcakta şaşarlar
Ağlamaktan kan toplamış gözlerim
Karşılarında kapaklarını ateşe kapatıp
Yalımlarının göstermemek için tutarken
Titrer vücudum hüznün buruk soğuğunda

Kimseler bilmez
Mutlu görmektir derdim onları
Üzmemek için çırpınırım kaygıyla
Yıllar sonra saklayışım bundandır,
Sırtım dönük gizlemeye çalışırken
Sol göğsümü buz gibi zemine dayar
Kıvranırım çaktırmadan kasveti
Anı sayarım gemilerini kıyıdan ötelerken

Kimseler bilmez
Salarım bütün tutkularımı
Canavarın aşikar işkencesinde
Dilimlenir her seferinde kalbim
Kainata sığmayan aşkın basıncı
Saçar sonsuzluğa parçalarımı
Yakarışlarım ulaşmaz onun kahbeliğine
Boğuk ininde sürekli evrimleşirken
Tek bir noktamdan germekte çarmıha
Volkanlar patladıkça tam kaynağında
Lavların nehri esir almakta beni

Kimseler bilmez
Hırpalanışımı sensizlikte boğulurken
Vurulmuşum bir kere karanlık gözlerine
Hayat kıvamına geldiğinde dahi
Kulak asmam Güneş’in doğumuna
Beyaz kağıt kaplanır siyah lekelerle
Umursamadığın bir hatıradır dökülen
Kimseler bilmez,
Bilinmeyenden başka...