Kimseler bilmeyecek Şiiri - Bestami Kurt ...

kimseler bilmeyecek senin geldiğin yeri
damarlarıma kadar yüklendim sürgünümü
maslak’tan aşağı güneş soğuk fakat parlaktı
yağıyordu üstümüze bir kasım sabahı
çünkü bütün kesiklerim seni çağırıyordu
senden izler kırışıyordu alnımda
sen seversen ben buradayım istanbul
belki bütün fırtınam sana patlıyordu

kış vuruyordu sen çekip gittikten sonra bu şehri
sarhoş bir vapur beyaz köpükler arasından
ötede istinye içine kapanık bir koyda sabahladı
çiy yağmış kaldırımlar ıslığıma ürküyordu
tesbihler yapıyordum şafaklarda yorgun
demli hatıralarını sulara anlatıyorsun
oysa özlemek en çok seni yoruyordu

kimseler bilmeyecek seviştiğimizi
zamana direnmeli aklımda her hatıran
aramızda yaşanmamış acılar duruyordu
karanlıklar bastıkça yaramıza birden
her seferinde içimizi bir hazan yokluyordu
kopup soluğumdan, hevesimden, aniden
aklımın senden kalan yarısı da uçuyordu

senden sonra kör bu sokaklar ve ağaçlar
meydanlardan geçiyordum, kimse görmüyordu
buz gibi soğukları çağırıyordu soluduğum hava
içimi çay kavuruyordu bir de ekşi bir duman
el değmemiş sızılarım omuzlarıma çöküyordu
senin şefkatini arıyordu eski ahşap yalılar
senin kadar hiç kimse onları sevmiyordu