Kimseler Bilmesin Şiiri - Hamit Atay

Kimseler Bilmesin

Kimseler bilmesin içimde ne yangın var,
Bir gülüşün ardından kaç fırtına savrulur.
Yüzümde bahar, içimde kışın ayazı,
Gönlümün kapıları sana hâlâ aralık durur.

Kimseler bilmesin, geceleri nasıl beklerim,
Adını yıldızlara fısıldar, gözlerimle severim.
Sokaklar uyur, şehir susar, ben seni düşünürüm,
Bir hayalin yeter, bin gerçeğe bedel bilirim.

Kalbim kırık dökük, ama ses etmem,
İçime gömerim ne varsa, sana dair özlem.
Bir tebessümünü saklarım düşlerime,
Kimseyle paylaşamam, dokunamaz kimse.

Kimseler bilmesin, nasıl özledim seni,
Sadece gölgene bile razı kalbimin sesi.
Adını andığımda içim titrer hâlâ,
Zaman geçer ama durmaz bu sevda.

Ne mektuplar yazarım, yakarım iz bırakmadan,
Ne dualar ederim, adını anmadan.
Bir sen bil, yeter bana,
Ama sen bile bilme bazen, canın yanmasın diye sana.

Kimseler bilmesin, ben seni nasıl sevdim,
Kırılmaktan korksam da, içimde büyüttüm gizlice.
Ne umutlar yeşerttim, ne sessizlikler sustum,
Bir tek bakışınla dağıldım, yine de sustum.

Şimdi uzaktasın, ama hâlâ bendesin,
Kalbimde gizli bir köşe, seninle hep derindesin.
Sormasın kimse, anlatmam,
Çünkü bu aşkı, kimseler bilmesin…

Şiir Hamit Atay Kalbinizin Sesi