Kimseler Bilemez Seni Şiiri - Mehmet Keyik

Kimseler bilemez seni
Benim bildiğim kadar
Ve kimseler göremez
Benim gördüğüm kadar
Odamda yalnız başıma otururken
Aramızda kilometrelerce mesafe varken
Ve seni görmeme imkan yokken
Ne yaptığını bilirim
Sadece bilmek de değil
Hissederim de
Ne zaman gülsen
Aynı tebessüm geliverir benim de yüzüme
Ne zaman sinirlensen
Ben de kırıveririm bir vazoyu evimde
Ve ne zaman ağlasan
Bir çocuk ölür sanki içimde
Daha doğmadan
Hissederim seni
Duygularınla
Her şeyinle
Yalnızca hissetmem
Görürüm de neler yaptığını
Hem de sana bakmadan
Bakamadan
Uzaktan
Mesela kahvaltı yerine
Çorbayı tercih edersin sabahları
Bir fakir görünce de
Bölüşürsün ekmeğini yarı yarı
Pembeyi de çok seversin
Öyle ki pembe rengini
Eksik etmezsin gardırobundan
Ve Pazar günleri
Kuşlarla şarkı söylemeye bayılırsın
Duş alırken de şarkı söylersin
Hem de bağırarak
Sesin güzel olmasa da önemi yok
Nasılsa kimse seni duymayacak
Ama ben duyarım
Görürüm
Hissederim
Ve bilirim ne yaptığını
Öyle ki kimseler bilemez seni
Benim bildiğim kadar
Ama kalbinde
Kaç kişiye yer var?
Bilemem
Belki de bana yer yoktur
Belki de pencereni kapattığında
Kuş misali kalakalırım dışarıda
Ya da açar mısın pencereni bana?
Açarsan beraber şarkı söyleriz
Ve beraber içeriz sabahları çorbamızı
Ama ya açmazsan
Seni sevmek güzel uzaktan
Bu riski göze alamam
Çünkü kimse sevemez seni
Benim sevdiğim kadar
Ve kimseler bilemez
Benim bildiğim kadar

(17/08/2016 ANTALYA)