Kimse Yok Mu Şiiri - Selahattin Ölmez

KİMSE YOK MU

İsmin senin olsun,Anlamı tüm insanlara uğrasın,
Kimse yok mu diye yollara çıktın,kapıları açtırdın,
Birlikten kuvvet doğar,tüm gönüller sende bileşsin,
Açtığın kapılara,bahtı zengin insanlarla,sevgini verdin,
Lafların değil,garibanları güldürdü,ağlarken bile gülen gözlerin.

Güneş gibi doğuyorsun,bazen Manisa’da,bazen Çorumda,
Üstünde şemsiye oluyorsun,hasta,fakir çaresiz insanlara,
Renklendiriyorsun dünyalarını,kalpleri kararmış insanların adeta,
Pınar oluyorsun doğadan akıyorsun,sanki kimsesiz yuvalara,
Ilgın,ılgın akıtıyorsun,göz yaşlarını kalbine,bakarken kimsesiz çocuklara.
Nice yüzler güldürmek için koşarsın,Kah Adana’ya,kah,Kastamonu’ya
Artık yeter demedin,hep koşturdun yanını aldığın kardeş insanlarla,
Rayihalar kattın,sefalet içinde yaşayanların çorbalarına…

Kimse yok mu dedin düştün yola,
Lokomotif oldun,taktın tüm yoldaşları ardına,
Yardım yapmak için yarıştı insanlar,senin programınla,
Ağladılar,güldüler,başladılar hayatın ağırlığını anlamaya.

Minicik öğrenciler bile harçlıklarını verdiler ya
Başladı göz yaşlarım görünmeden, kalbime kan olarak akmaya,,
Gördüğüm çileli tüm insanların hali,gelebilirdi benimde başıma
Her şey insanlar içindir yaşandıkça varolan bu dünyada,
Ne mutlu acıları mutluluğa dönüştüren,Sevgili İkbal GÜRPINARA.

06,06,2004
Selahattin ÖLMEZ
CEYHAN