Kimse Yok Artık Şiiri - Mehmet Nacar

Vurduğun gönlümü ahrete saldım
Sevgimi verecek kimse yok artık.
Feleğin koynundan özgürlük çaldım,
Sırrıma erecek kimse yok artık.

Geceler ısınmaz ayın ferinden,
Mutluluk umulmaz hain birinden.
Muhabbet bağımın gizli yerinden,
Çiçekler derecek kimse yok artık

Fırsatlar yaratıp kapris yaparak,
Bazen bağlanarak, bazen koparak,
Boyalı dudakla yürek öperek,
Sırtımdan vuracak kimse yok artık.

Sevdim de ne oldu, yüzüm güldü mü?
Mazide kayboldu gönül albümü.
Duygu deryasında yüzen kalbimi,
Bin yerden kıracak kimse yok artık.

Gözleri hırsızdı, bahtımı çaldı,
Giderken yerinde lavları kaldı.
Bağım viran oldu, bahçıvan öldü,
Bahçeme girecek kimse yok artık.

Viraneler benim, meyhane benim,
Dergâhlar meskenim, divane benim.
Deliler içinde şahane benim,
Aklımı yoracak kimse yok artık.