Kimse Yok Şiiri - Kenan Kervan

Ne karanlık sokaklarda bir ses,
Ne de yürüdüğüm caddede bir gölge.
Kimse yok yanımda, hiç kimse.
Bütün evlerin kapıları yalnızlığa açılıyor.
Bütün sokakları hüzne çıkıyor bu şehrin.
Her köşe başından hasrete dönülüyor.
Ne lambaların ışığı bir bedene sarılmış şehvetle,
Ne de kaldırımlarda yorgun ayak sesleri.
Kimse yok.
Kışın ayazında kalmış bir kimsesizim.
Vebalini ödüyor bedenim yalancı baharların.
Ellerim yanıyor.
Canım acıyor her nefes alışımda.
Ve bıraktığımda içimden yükselen bir feryat.
Ama ne çare.
Feryadımı duyan kimsem yok benim.
Şimdilerde anlıyorum ki yeni yeni.
Senden başka kimsem yok benim..
Kimsem yok.

Zaman en büyük düşman.
Ne yana baksam hep kahır.
Ne yana baksam gri bir duman.
Ne tarafa gitsem kimse yok.
Şiirini yazacağım bir yar,
Öyküsünü anlatacağım bir sevda,
Sevgimi vereceğim kimse yok.
Düşlerim yok.
Hayallerim yok.
Sımsıkı bağlandığımda sıcacık bir yüreğe,
Beni terk edecek,kimsem yok.
Kimsem yok..

Koskoca bir boşluk var içimde.
Sanki can veren kalbim sökülmüş,gitmiş gibi.
Bir çift gözün kölesi olmuş,düşmüş peşine.
Bir şeyler hep eksik artık.
Biri yok işte.
Hiç olmamış gibi sanki.
Yüreğimde biri yok.
Yoksun ya işte tam şurasında gönlümün,
Kimse yok.
Özleyen biri yok.
Seven yok.
Sevilen yok.
Yaşayabilmek çok zor.
Beklemek o kadar zor ki, öyle zor.
Gelecek kimsem yok çünkü benim.
Gidecek kimse yok.
Halime acıyan kimsem yok benim.
Hiç kimsem yok.