Kimse Kalmadı Şiiri - Özgür Canıtez

Yirmi Mayıs bin dokuz yüz doksan sekiz
Elest meclisinden kopup geldim hayâtüddünyaya
En kötü zamanda doğruldum istemezdim bu asrı
Eğer seçecek bir hakkım olsaydı...

Belâ diyerek yanıtlandı Rabbimizin sorusu
Ruhlarımız bir yeminle gelmişti yer yüzüne
Akıl bâliğ oluncaya dek yaşadık, habersizdik;
Dertsiz ve tasasız toz pembe çocuklardık...

Bazı duygular yaşadım, aşkı yaşadım doruklarda
Yaşıtlarım tenhâlarda öpüşür, sayısız nice günaha girerdi
Bense elimde fıkıh kitapları; aile hayatına dâir okuyuşlarda
Felsefe edindim, fıtratıma denk gelen o ayeti
Zinâya yaklaşmayın...

Şimdiyse inancım kalmadı kendim gibi birini bulacağıma
Ben pak hayaller içinde yaşadım hayâtı
Müeddib çocuklar yetiştirmek isterdim
Eyvâh! Artık geç kaldım, beni anlayacak kimse kalmadı!