Kimse Kalmadı Şiiri - Bahattin Hamşioğlu

(Bu şiir 1967 de vefat eden
rahmetli babama aittir.)

Bezme kan yürütür sakii devran,
Zindana zevk veren işret kalmadı.
Sanki herkes öz başına bir insan,
Küçükten büyüğe hürmet kalmadı.

Alem hayret eder bu nasıl halet,
Mevç oldu kalmadı eski bir adet,
Evlât babasına etmez itaat,
Anada babada şevkat kalmadı.

Belli değil atlı ile yayağı,
Doğru söz diyenin hazır dayağı,
Güveç yuvarlanmış bulmuş kapağı,
Kimseden kimseye minnet kalmadı.

Zağlar kadem bastı sindi gülzara,
Bülbüller dağlarda gezer avara,
İşimiz gücümüz yalan dubara,
Hiç kimsede doğru sohbet kalmadı.

Oturu mecliste öz özünü öğerler,
Küçükler büyüklere küfr eder söğerler,
Doğru söyleyeni yedi köyden kovarlar,
Yok oldu şeriat, sünnet kalmadı.

Hasta Saip derile can usanır,
Sanma yazmak ile derdim tükenir?
Bir yalan söylesen herkes inanır,
Doğru söyleyene rağbet kalmadı.