Kimse İçin Yeni Baştan Yaratılmaz Dünya…

Kimse için yeni baştan yaratılmaz dünya…
Yeniden şekil alıp sıfırdan başlamaz hayat.
Bir insan sıfırdan başlayabilir ama o sıfır hayatın sıfırına tekabül etmez asla!
Birebir aynı olayla aynı acıyı yaşayan insanlar bile aynı acıdan aynı tadı almaz mesela.
Herkes doğdu, büyüdü, yaşadı ve öldü ama zaman kimseye ekstra bir ömür sunmadı.
Böylesine acımasız bir sistemin içine bile, biz bir avuç insan, aşk diye bir şey sıkıştırdık.
Hırpaladık, savurduk, canımıza sardık, yerden yere vurduk…
Tek bir tebessüm uğruna, yarım soluk üzerinde tek ayak durduk.
Onlarca yıl aşk zannettik bir şeyleri belki. Sonra öyle bir vurguna hedef olduk ki, aşk üç harften ibaret bir kelime olarak kaldı. Aşk deseydik adına, o vurgun basite inecek ve hatta anlamsız kalacaktı. Çünkü aşk böylesine ağır bir kavram değildi.
Şimdi,
Ben içine düştüğüm duruma ad vermeye çalışıyorum…
Aslında bir isme ihtiyacı yok biliyorum.
Ellerim yıllar sonra ilk gibi titriyor. Kalbim yerinden fırlamıyor ama durmadığı da kesin.
Bütün vücudum bir yangın içinde kavruluyor.
Sonra ölüm gibi buz kesiyor ve yine yanıyor… Tarife sığmayacak hallere bürünüyorum. Kimliğim kendini tanımlayamaz kıvama geliyor. Bazen bastığım yer YER olmuyor.
v.s. v.s. v.s.
“Aşk bunu bana hep yapıyor” demek isterdim ama bu, aşkı öldüren ve yeni baştan yaratan bir his.
Dünya böylesi bir duyguya ilk defa ev sahipliği yapıyor…