Kimse Görmedi Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Ah, gözünü sevdiğimin belalısı,
İnsan gündüz de mi girermiş insanın düşlerine,
İliklerine, zerrelerine kadar mı işlermiş,
Kemiklerinde sızı, yüreğinde acı mı olurmuş,
Yaş mı olup süzülürmüş gözlerinden yanaklarına?
Tanrı böylesine mi cömertçe izin vermiş
Sana?

Darlardayım sevdana düştüm düşeli,
İğneli fıçılardayım.
Sanki bir takım eller
Beni bir Nürenberg Bakiresi ‘ne tıkmışlar
Ve tıpkı bir tabut kapaiı gibi
Üstüme üstüme mızraklı kapı
Kapatmışlar.

Dışarı damlayan kanım değil, aklım-fikrim,
Bedenim değil işkenceyi çeken, umutlarım,
Sana yürüyen ayaklarım, dualara kalkan ellerim
Ve birer pırıltılı sabun köpüğü gibi dağılıp giden
Hayallerim.

Meğer ne dayanıklı bedenmiş bu bedenim,
Meğer ne sabırlı kalpmiş bu kalbim;
Çekileni onlar çekti, ben inledim,
Onlar yanıp kavruldu Nemrud ateşlerinde
Ben serinledim.
Ben isyanlar ettim çığlık çığlığa, onlar dinledi,
Tanrı ‘ya şükürler olsun ki;
Sezilmedi.

(KAVAKYELLERİ İsimli Serbest Şiirler 'inden >17-18 /100)