Kimse Duymasın Şiiri - Mehmet Cebe

Gözyaşını akıt kara toprağa
Yanık bağrın yansın, kimse duymasın.
Yerle gök içinde bulut, yaprağa
Hakkı söyle her an duysun, duymasın…

Zehir olan derdi, koyda bardağa
Beş kuruşluk postu ser bir çardağa
Çektiğin acıyla gez dağdan dağa
Kendin söyle – dinle, eller duymasın…

Konmasın başkası gönül dalına
Ortak etme eli tatlı balına
Acımasın kimse senin haline
Gülüp ağladığın yerler duymasın..

Mahvolan toplumun acısı sen de
Doğruyu söylesen; sopa ensende!
Ölçü belli değil yükseklik, en’de
Her şey bozuk – bozuk, düşman duymasın…