Kimse Bilmez Şiiri - Ozan Kaymak

Kimse bilmez,
Nasıl gittiğini,
Bir akşam vakti,
Arkana bakmadan,
Duysan da kalbimin çığlıklarını.
Ve nasıl sessizce ağladığımı,
Erkekler de ağlamazdı üstelik,
Bizim oralarda vururlardı bir gece vakti,
Gözünün yaşına bakmadan,
Gözünü kırpmadan...
Sorgu sual de olmazdı,
Varoşların aşkı...
Göz yaşıyla sulanamazdı.

Ve anlatamazdın hiç kimseye,
Müslüm baba dinlenirdi kahvelerde,
Ve yine kriz zamanıydı,
Yine Ecevit başbakandı,
Ve yine herkes açtı.
Erkek adam üşümezdi,
Ama ben üşüyordum tarihimin en soğuk kışında,
Ve sen de yoktun...
Yokluğun bir ok gibi saplanıyordu bağrıma,
Bağıramıyordum,
Ağlayamıyordum doya doya,
Göz yaşlarımda boğuluyordum her gece...
Rüyalarımda...
Yapayalnız dünyamda açtığın yarayı,
Kimse bilmiyordu.

Ve zaman acıları silmiyordu,
Unutturmuyordu...
Yalnız alıştırıyordu...
Ve ben hala sevda sokağında,
Sevdasız oturuyorum...
Bitiremediğim bir şiirin dizelerinde,
Seni yaşıyorum hala,
Kimse bilmeden...