Kimse bilmez ki... Şiiri - Murat Ülkü

Aynanın önünde durup, bir yabancıya bakar gibi,
Gülümserim, ama içimde fırtınalar kopar.
Yüzümdeki maske, dünyanın en sağlam kalesi,
Kimse bilmez ki, bu duvarların ardında neler yaşanır.

Herkes, her şey yolundaymış gibi bakar,
"Nasılsın?" diye sorarlar, cevabım hep "İyiyim."
Oysa boğazıma düğümlenen her kelime, bir çığlık,
Yüreğimde biriken her dert, bir kurşun gibi.

Sırtımda görünmez bir yük, omuzlarımda koca bir dağ,
Yorgunluktan dizlerim titrer, adımlarımı zor atarım.
Bedenim isyan eder, ruhumun feryadına eşlik eder,
Sanki bir enkaz altında kalmışım, kurtulmaya çalışırım.

Içimdeki savaşın sesini duymaz kimse,
Oysa ben her gün o cephede ölür, yeniden doğarım.
En büyük düşmanım kendim, en büyük yoldaşım yalnızlık,
Ve bu yorgunlukla nasıl başa çıkacağımı bilirim.

Her gece yastığa başımı koyduğumda,
Gözlerimden akmak isteyen damlaları tutarım.
Sanki bir damla bile düşse, dünyam yıkılacak,
Bu çaresizliğin, bu yorgunluğun sonu hiç gelmeyecek.

Artık savaşmaktan yoruldum, barışmak istiyorum,
Kafamın içindeki sesleri susturmak istiyorum.
Ne olur, bir kez olsun, her şey gerçekten iyi olsun,
Yüzümdeki gülümseme, kalbimde de yankı bulsun.

Ve bu yorgun bedenin, bu tükenmiş ruhun sonu,
Belki bir gün, yolum huzur dolu bir limana ulaşır.
O zamana kadar, ben bu yükü taşımaya devam ederim,
Çünkü kimseye belli etmeden yaşamak, benim kaderim.

Fakat bir sabah, uyanıp güneşe gülebilirim,
Tüm bu ağırlıkların altında ezilmeden yaşayabilirim.
Yorgunluğumu bir kenara bırakıp, yeniden başlayabilirim,
İşte o gün, asıl zaferimi tüm dünyaya ilan ederim.