kimse Bilmez Şiiri - Atilla Durukan

kırık kanatları ile uçan kuşun,
kimse bilmez yüregindeki fırtınaları.
ince bir tınının izlerini taşıyanlar bilir,
ayrılıkmı aşkmı işte bunların yarasını,

yok yok

terkedilmenin acısın çekenler bilir,
tıpkı

bir demiri şekillendirmek için döven demircinin sesi

hayır

daha ince, daha nazik bir ses,
zarif çekiçlerin yürek cevahiri mi,
döverken çıksardıgı sesler

veya

yaralanmanın,acının,kirli elbiselerini,
üzerinden çıkarırken duyulan sesler.

ne güneş aya erişebilir
ne de gece gündüzün önüne geçebilir.
gözlerin meraklı bakışları altında,
yüregin altın varaklarına vurulan.
sesler hiç duyulmaz.

biraz ürkek, biraz aksak
aşka dönmek raksetmek.
ince korlar halinde süzülen,
o muhabbete sevgiye yanmak.

dünya dönüyor, dönüyor,
ay ve yıldız her şey dönüyor.
duyuyormusun sesleri dinle,
yüregimde sevdan doldukça doluyor.

uzatsan tutacaksın,
hem yakın, hem çok uzaksın.
kalbimin aciz yaralarına dokunabilirsin,
görsen, iki ucu yanan mum gibiyim.

kapılıp gittigin şu sahte yüzler şaşkın,
baksan, yılsızlar saçılıyor avuçlarından.

kör olmadıgımı,dogru söyledigimi,
seni sevdigimi biliyorsun.

bedenini ve ruhuni o lahuti cezbe ile cezbeden
o azgın canavardan,
kurtul bir çıglıkla, önce,
kurtul, uygunsuz azgınlıklardan
kurtul,

02.11.2011