Kimse Bilmez Şiiri - Efe Gürsoy

Kimsenin bilmediğini bilmeyi severim,
İnsanlar etrafta boş boş dolanıyorken, benim gözlerim parıldar,
Ama kimseye anlatamam bildiklerimi, onlara anlamsız gelir,
Kimsenin bilmediğini bilmek, insana asalet katar.

Kimsenin dinlemediğini dinlemeyi severim,
Herkes aynı şeyi dinliyorken, benim ufkum açılır,
Ama kimseye söyleyemem bildiğim şarkıları, onlara alışılmadık gelir,
Kimsenin dinlemediğini dinlemek, insana kültür katar.

Kimsenin gitmediği yerleri mesken tutmayı severim,
Kalabalıklar hep aynı yerde toplanmıştır, benimse kalbim ferahlar,
Ama kimseyi götürmem gittiğim o güzel yerlere, onlar oraya başkalarını getirir,
Kimsenin gitmediği yerlerde vakit geçirmek, insana hayat katar.

Kimsenin etmediği şeylere cesaret etmeyi severim,
Herkes aynı problemi çözmeye çalışıyorken, benim hayat tecrübem artar,
Ama kimseyle paylaşamam bunları, onlar yaptıklarımı aşağılar,
Kimsenin edemediğine cesaret etmek, insanı Efe yapar...