Kimse bilemez... Şiiri - Boran İsmail Yı ...

Boşluğa tutunmak.
Bu zamana kadar; acıya, kedere, ihanete, ölüme tutunduğum olmuştu.
Defalarca kanadı içim.
Defalarca öldüm dedim de ölmedim.
Defalarca öldürdüm.
Benim olanı da söküp aldıkları oldu içimden, benim olmayacağını adım gibi bildiğime de yandım.
Fakat hayatımın hiçbir evresinde boş bir umut rüzgarı okşamamıştı saçlarımı.
Hiçbir zaman içinde başka bir yangın olduğunu bildiğim bir kalbi öpmemiştim.
Yandı dudaklarım.
Öptüğüm yerlere su serpilmesini beklemek, yağmur duasına çıkmaktan beterdi.
Olmayacaktı zaten.
Vaad edilmemiş bir kurtuluş bekledim.
Kurtarmayı da aynı zamanda.
Bir hayata dokunmak, bir acıya tutunmak, bir yüreğe sokulmak istedim.
Yıkılacak duvarları görmeme rağmen, elim boş gittim o yüreğe.
Bırak duvarları yıkmayı; o duvarların gölgesinde dinlenemedim bile..