Kimse Şiiri - Zübeyir Kara

Hasret akar bu nehirden
Birzamanlar karıncaydı ufacıktı
Okyanus görmemişti bu gözler
Sevgi aşk bilmezdi
Dedesi sakallarını ona verecekti

Derme çatmaydı
Temeller hiç sağlam değildi
Sevgi sayesinde ayaktaydı
Ençok gözler onu büyüledi
Dikenler arasında bir bilmeceydi

Yaklaşmak ne mümkün
Bilmeden kendinden hep iterdi
Başını hep o yolun sonundaki hasrete yaslar
Hep ona kavuşma türküleri söylerdi
Derin bakışlarla hep o yönü süzerdi

Bilmeceydi labirentti çok inceydi
Daha sölemeden anlar
Kırıldığını genelde hep gizlerdi
Yüksek tepelerde yanlız gezer
Hep olgun tavırlar sergilerdi

Özlem eser bu yönden
Deliydi divaneydi artık pişmişti
Sabır denen yüce makama ermişti
Kendini aşmış
Yüce makamlara yerleşmişti

Uzundu yolu bir gayret içerisindeydi
Gitmek isterdi pusula çizerdi
Yorulsa of demez
Ağlasa yaş gelmez
Anlında derin çizgiler gizlerdi

Yüreği kor ateşlerdeydi
Acının ayaktaki haliydi
Senelerden uzak yaşar kışları sever
Her sonbaharda yeniden doğar
Kuraklıkta açan sanki bir laleydi

Matem kokar bu güller
Geldi ve sessiz sedasız geçti
Kimseyi üzmemiş bir bilgeçti
Sevgi hücresinde tutsaktı
Aşkı için kendinden vazgeçti

Bilmem nerdeydi kiminleydi
Dilinde hep o heceyi söylerdi
Sevenler ölmemeliydi
Keremler mecnunlar onuda göreydi
Aşkına hasret gizlerdi

Doymadan göçer sevdalar
Bazen bir çiçekten geçerler
Kor ateşlerde örselenenler
KAŞLARINI ÇATARCASINA
BU DÜNYADAN GÖÇERLER