Kimliksizler Şiiri - Gökhan Barış Pekşen

Kapat gözlerini,
sen kimsin?

Siyahından vazgeç çocuk,
aç şimdi gözlerini..

Kör bir Tanrı’nın avuçlarından dirildin ve öldün
ezan sesleri toprağın yedi kat altında iyileştiriyor artık yaralarını ..

Kimsin sen çocuk?
Seni hayatta tutmayı denedim ama olmadı ..

Susarak dinliyordu beni oturduğu yerden
bir vicky daha söyledi,
bir kaç buz parçası daha..
Masanın üzerinde duran kadehini alıp önümdeki tabureye oturdu,
ana rahmine batırılmış o yüzündeki ifadeyle susarak devam etti dinlemeye beni..
Yüzündeki saklı o ucuz otel odalarının pis kokuları siniyordu üzerime,
gözlerinin altındaki çizgilere bakarak, silinmiyor dimi her şey dedim!

Tırnaklarının arasında kalan tuz parçalarını yalamadan diliyle barmene seslendi, bir tecilla daha söyledi..
Yüzüne baktım uzunca,
ve ellerine..

Elleri soğuk ve çelimsiz bir kentin kimsesiz çocukları gibi yetim kalıyordu bar masasının üzerinde..

Başını hafifçe yukarıya çevirerek Tanrı’ya seslendi sessizce,
ve ardından sustum..
Dili kopartılmış bir köle gibi titriyordu karşı da..

Ve o an,
kop koyu bir hâl aldı burası -
ben çoktan unuttum..

Çıkış kapısına ördüğü kırmızı tuğlaların kana bastırılmış rengiydi bu..

Barmen çok geçmeden anlamıştı ayrılığı,
ben zaten dogruları fısıldamıştım ruhuna..

“Gökte ay dolunay bu gece,
V numaralı tabletin getirdiği yol (yeryüzünde cehennem) diye fısıldadı kulağıma kısık bir ses tonuyla..
Ve ben,
bu dünyadan göçtüğümde
halâ aynı güneş parlıyor olacak dedi, gökyüzünde..

- Gökhan Barış Pekşen
- Kimliksizler
- 10102017